امید در هر انسانی با سرشت او زاده می‏شود این شوق غریزی از موهبت‏های خداوند در آدمی است. پیامبر اکرم«صلی الله علیه وآله» فرموده‏اند اگر امید نبود، مادری فرزندش را شیر نمی‏داد و کسی درختی نمی‏نشاند پس امید هست اما باید آنرا زنده نگه داشت(1). در این موضوع دو موضوع هست: 1 - اصل امید برای اقدام و تلاش الزامی است اما بحث بر سر این است که به چه چیز باید امید بست؟ قرآن عزیز می‏فرماید: انتم ترجون من الله ما لایرجون(2)؛ شما امیدی مثل خدا دارید که غیر مؤمنان از آن محرومند. جریان زندگی انسان طوری است که برای تربیت و تکامل او و غافل نشدن از هدف بلند زندگی، پیوسته امیدهای حقیر و پایین‏تر از هدف متعالی او به بن بست می‏رسد مثل آنکه می‏بینیم درست موقع گرفتن نتیجه‏ها، مشکلی و مانعی پیش می‏آید و غصّه‏ای سر برمی‏آورد. گرچه این یک ارزش است و برای انسانهای والا و طالب تعالی نعمت شمرده می‏شود؛ اما چنین نیست که با امکانات زندگی برخورد منفی داشته باشیم. چنانکه وقتی کسی که به ابوذر (ره) گفت تو که امیدی به فردای خود نداری چرا دو کیسه گندم در خانه داری! فرمود: چرا همیشه انتظار مرگ دارید. چه بسا عمرم طولانی شود. چنین است که امام علی(ع) می‏فرماید: از آنجا که امید نداری امیدوارتر باش! 2 - نتیجه بخش اول چنین می‏شود که ما امیدی بزرگ مثل خدا داریم، امیدی مثل توسل به اهل بیت«علیه السلام»به ویژه امام زمان«عج»که حضور دارد گرچه ظهور ندارد، داریم. 3 - با توجه به اصول گذشته باید دست به کار شد حتی کارهای کوچک را به صورت تمرینی مقدمه کارهای بزرگ قرار داد و هنگامی که نتیجه کار خود را مشاهده می‏کنیم نشاط و امید تولید می‏شود. 4 - هیچ چیز حتی مرگ ناامید کننده نیست. زیرا با بینش عمیق دین، معاد، استمرار زندگیست حتی حیاتی برتر از این دنیا. 5 - نماز و قرائت قرآن و زیارت ائمه«علیه السلام»این امید را متعادل، واقع گرا، و زنده می‏دارد.